زندگی آن هنگام زیباست که آدمی بداندفکری بخاطرش درهیاهوست.

ﭘﯿﺮ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎﺭﺍ "ﮔﺮﺗﻮ ﺷﮑﯿﺐ ﺩﺍﺭﯼ،ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ"ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭﻣﻮﻧﺲ"ﻣﻦ ﺟﺰﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﺁﺷﮑﺎﺭﺍ"ﺭﻭﺯﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ،ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦﺁﯾﺪ"ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﯽﺩﻭﺍﺭﺍ؟"ﺗﺎﮐﯽ ﺧﻠﯽ ﺩﺭﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﻫﺠﺮﺍﻥ؟"ﻣﺮﺩﻡ ﺯ ﺟﻮﺭﺕ،ﺁﺧﺮﻣﺮﺩﻡ،ﻧﻪﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ"ﺁﺧﺮﻣﺮﺍﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﻣﺮﺩﻩ"ﮐﺎﻭﻝ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦﺑﻼﺭﺍ"ﺑﺎﺩﺻﺒﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺭﺍﻩ،ﻭﺭﻧﻪ"ﺑﺎﻧﺎﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺻﺒﺎﺭﺍ"ﭼﻮﻥﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﻨﺎﻟﺪ،ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ: ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻦﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯﺣﺪﮔﺬﺷﺖ ﯾﺎﺭﺍ)ﺍﻭﺣﺪﯼ ﻣﺮﺍﻏﻪ ﺍﯼ )

دلم براي کسي تنگ است که آفتاب صداقت را

.

.

.

به ميهماني گلهاي باغ مي آورد



و گيسوان بلندش را به بادها مي داد



و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد



دلم براي کسي تنگ است



که چشمهاي قشنگش را



به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت



و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند



دلم براي کسي تنگ است



که همچو کودک معصومي



دلش براي دلم مي سوخت



و مهرباني را نثار من مي کرد



دلم براي کسي تنگ است



که تا شمال ترين شمال با من رفت



و در جنوب ترين جنوب با من بود



کسي که بي من ماند



کسي که با من نيست



کسي که . . .



- دگر کافي ست.






حميد مصدق

غنچه از‎ ‎خواب پريد،
وگلی تازه به دنيا‎ ‎آمد،
خار‎ ‎خنديد‎ ‎و‎ ‎به گل گفت:
"سلام"
و‎ ‎جوابی نشنيد،
خار‎ ‎رنجيد‎ ‎ولی هيج نگفت،
ساعتی چندگذشت،
گل چه زيباشده بود،
دست بيرحمی آمد‎ ‎نزديك،
گل سراسيمه زوحشت افسرد،
ليك خار‎ ‎درآن دست خليد،
وگل از‎ ‎مرك رهيد،
صبح فردا‎ ‎كه رسيد،
خار‎ ‎با‎ ‎شبنمی از‎ ‎خواب پريد،
گل صميمانه به او گفت: "سلام"

هر رهگذری محرم اسرار نگردد،صحرای نمکزار چمن زار نگردد.هرجا که رسیدی مکش طرح رفاقت،هرکس که به تو یار وفادارنگردد

از زندگانيم گله دارد جوانيم
شرمنده ى جوانى از اين زندگانيم

دارم هواى صحبت ياران رفته را
يارى كن اى اجل كه به ياران رسانيم

پرواى پنج روز جهان كى كنم كه عشق
داده نويد زندگى جاودانيم

چون يوسفم به چاه بيابان غم اسير
وز دور مژده ى جرس كاروانيم

گوش زمين به ناله ى من نيست آشنا
من طاير شكسته پر آسمانيم

گيرم كه آب و دانه دريغم نداشتند
چون ميكنند با غم بى همزبانيم
اى لاله ى بهار جوانى كه شد خزان
از داغ ماتم تو بهار جوانيم

گفتى كه آتشم بنشاني، ولى چه سود
برخاستى كه بر سر آتش نشانيم

شمعم گريست زار به بالين كه شهريار
من نيز چون تو همدم سوز نهانيم

*شاعر:محمد حسین بهجت تبریزی(شهریار)

کودکی، دخترکی ، موقع خواب

سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید:

زندگی چیست؟

پدرش از سر بی صبری گفت:

زندگی یعنی :عشق

دخترک با سر پر شوری گفت:

عشق را معنی کن!

پدرش داد جواب:


بوسه ی گرم تو بر گونه ی من

دخترک خنده برآورد ز شوق

گونه های پدرش را بوسید

زان سپس گفت:

پدر ... عشق اگر بوسه بود...


بوسه هایم همه تقدیم تو باد !

to mesle oun gole sorkhi ke gozashtam laye daftar mesle taghdir mesle ghesmat mesle almasi ke hichki vase oun nazashte ghimat

شریعتی درباره امام حسین (ع)





"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱




"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰




ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌)



این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه



نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن



تا نمیری نمی بخشنت!!

......................................................................



زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها



گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد



حتی اگر ما نباشیم...

.......................................................................



سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست



که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا



به زانو در آورد.

.......................................................................



زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن



جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به



پاک کن نداشته باشی.

.......................................................................

ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﻬﺎﺳﺖﻧﻔﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺍﺳﺖﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠﻖ ﮔﺮﮔﻬﺎﯼ ﻫﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻮﻝ ﻭ ﮐﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﺩﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺎ ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽﺍﯼ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺍﺑﺪﯼﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽﻫﺎ ﺷﻮﯼ

ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﻬﺮ ﺑﻮﺩ…ﺭﻭﺯﻫﺎﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﮓ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻﻧﮕﻔﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﻫﺴﺘﻢﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ ﻭﯾﮕﺎﻧﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺶﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ…ﻭﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶﺩﻭﺧﺘﻨﺪ،ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ…ﺧﺪﺍ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮﺩ:ﺑﺎ ﻣﻦﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﯿﻨﻪﺗﻮﺳﺖ.ﮔﻨﺠﺸﮏ ﮔﻔﺖ:ﻻﻧﻪﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﺑﯽﮐﺴﯽ ﺍﻡ.ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦﮔﺮﻓﺘﯽ.ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻪﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ؟ ﻻﻧﻪﻣﺤﻘﺮﻡ ﮐﺠﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻐﻀﯽ ﺭﺍﻩ ﮐﻼﻣﺶﺑﺴﺖ…ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺩﺭ ﻋﺮﺵ ﻃﻨﯿﻦﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻪﺯﯾﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﺭﯼ ﺩﺭﺭﺍﻩ ﻻﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻻﻧﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﮐﻨﺪ.ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﺯﮐﻤﯿﻦ ﻣﺎﺭ ﭘﺮ ﮔﺸﻮﺩﯼ.ﮔﻨﺠﺸﮓﺧﯿﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﺋﯽِ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻼﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﻡﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ!ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥﮔﻨﺠﺸﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﯽﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮﻓﺮﻫﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﺍﺑﺖ ﻣﯽﺷﻮﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺪﺍﺩﯼ ﺩﻝﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺯﮐﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟

ﺷﺒﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽﻏﻢﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻮﺯﺕ ﻏﻢ ﺳﯿﻨﻪﺳﻮﺯ ﺩﺍﺭﻡﮔﻞ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ ﻭﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺭﻡﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﻄﯿﻔﺖ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭼﺸﻢﺍﺷﮏ ﺭﯾﺰﻡﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎ ﺯ ﺑﻼ ﻧﻤﯽﮔﺮﯾﺰﻡﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﮔﻞ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻣﻦﮐﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻢ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪﻣﻦﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﻡ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻏﻢ ﺑﯽﺷﻤﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡﺗﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺗﻮ ﻏﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺩﺍﺭﻡ

ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﻔﺎﺭﺵﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻋﻮﺍﻡﻓﺮﯾﺐ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻣﯽ ﺁﻥ ﺭﺍﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ.ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﮐﺘﺮﻋﻠﯽﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﻢ؟ﺩﮐﺘﺮﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺪﻭﺯﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﻦ ﺯﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻨﯿﺪ.ﻓﮑﺮ ﺯﻥ ﺭﺍﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩﺍﻭﺳﺖ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﺮﺩﯾﺪ.ﯾﮏ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﯽ.ﻫﺮﮐﺴﯽ ﯾﮏﺳﺮﺍﺳﯿﻤﮕﯽ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺍﺳﺖ.ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ،ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ

ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ

ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺍﻻﻍ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻳﻪﺭﻭﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻴﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﻱ ﻳﮏ ﭼﺎﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺏ .ﮐﺸﺎﻭﺭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﮐﺮﺩ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺍﻻﻍﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﺭﻩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪﺣﻴﻮﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺟﺮ ﻧﮑﺸﻪ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯ ﻭﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﮎﭘﺮ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﺍﻻﻍ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺑﻤﻴﺮﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺟﺮﻧﮑﺸﻪ . ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺳﻄﻞ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﺎﮎﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻍ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﮐﻬﺎﻱ ﺭﻭﻱﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺗﮑﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺵ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﺎﮎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺳﻌﻲﻣﻴﮑﺮﺩ ﺑﺮﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﮎ ﻫﺎ . ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻫﺎﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻻﻍﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻻﻍ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪﺑﺎﻻ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻱ ﭼﺎﻩﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪ . ﻧﻜﺘﻪ : ﻣﺸﮑﻼﺕﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻭ ﺍﺗﻨﺨﺎﺏ ﺩﺍﺭﻳﻢ . ﺍﻭﻝﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻢ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪﮔﻮﺭ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺳﮑﻮﻳﻲﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻌﻮﺩ

ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﻭﺍﺳﻪ
ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺳﯿﺒﯿﻞ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻥ ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ
ﺑﺎﺑﺎﺷﻮﻥ ﺑﺸﻦ ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ
ﺍﺑﺮﻭﺷﻮﻧﻮ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻥ ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ
ﻣﺎﻣﺎﻧﺸﻮﻥ ﺑﺸﻦ

ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ.... ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ ....!ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ...!ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ؟.....!!ﯾﻘﯿﻦﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ....ﺑﺎ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﯽ ﺗﺎﺭ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ... ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ !ﺩﻝ ....!ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ... ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﺍﺯﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﺴﺘﻢ.....ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ .... ! ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ.... ﺍﻣﺎ ...ﺍﻣﺎ.....ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻩ ....ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﯿﺮ...ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ... ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ .... !ﺗﻮﯾﯽﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮﯾﻨﯽ...ﺧﺪﺍﯾﺎ ..........!ﺩﺭﯾﺎﺏ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﮐﻪ....ﺍﺯ ﻭﺻﻒﺣﺎﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰﻡ....ﻭ ﺧﺴﺘﻪ....ﺩﺭﯾﺎﺏ ﻣﺮﺍ ! ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﻐﺾ ﻭﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ....ﺻﺒﺮ ....!ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻦ !ﺧﺪﺍﯾﺎ ...!ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﻟﻢﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ...ﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭ ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻪﺧﺪﺍﯾﯿﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻨﻢ....ﺧﺪﺍﯾﺎ ! ﻣﻮﺍﻇﺒﻢ ﺑﺎﺵ ! ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺡ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎﺵ !ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺍﯼ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻥ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ...!ﻋﺎﺷﻘﻢﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ !ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻫﺪﯾﻪﮐﻦ ...ﺍﯼ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﺮﯾﻢ.ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ...ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ ﺑﺮﺍﯼﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﺎﯾﺖ ...ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ....ﺧﺪﺍ....ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻣﻨﯽ ! ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻫﺪﺍﯾﺘﺖ ﻧﯿﺎﺯﯼﻣﺒﺮﻡ ﻭ ﻋﻤﯿﻖ ﺩﺍﺭﻡ

)ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﯿﻦ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﻤﻊ ﺟﻮﺍﻧﯽ...ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻤﻊ ﺭَﻩ ﻛﺮﺩﻡ،ﻛﻪ ﯾﺎﺑﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺠُﺴﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩِﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩِﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﺑﯿﻨﺪ،ﻫﻤﺮﻫﺎﻥِﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ،ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽّ ﻭ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﮔُﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼّﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ،ﺯﺁﻥﺧﻮﺍﺏِﺧﻮﺵ ﻣﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ،ﺷﻬﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ،ﺍﻻ ﺍﯼ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥِﺩﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﺷﻜﻮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺴﯿﻢ ﺯﻟﻒ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﻮ؟ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ،ﻫﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ،ﺑﻼﯼ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﯼِﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ[ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ]ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦِﺭﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪ،ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ

ﺧﺪﺍﯾﺎ،ﺣﮑﻤﺖ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻦ، ﺗﺎ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﯽ،ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﺒﻨﺪﻡ،ﻭ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﻣﯿﺒﻨﺪﯼ،ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻧﮕﺸﺎﯾﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺖ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺧﻮﯾﺶ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻧﺒﺮﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ،ﺗﻮ ﺍﯼ ﻭﺍﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ،ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻦ،ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ، ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻣﻬﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﺎ ﻣﻦ