OwnSkin

arya2085 13 years ago
غروب غمناکی است ... دلم بسیار هوای گریه دارد ... دلتنگی هایم را نمی دانم چه کنم ... به آسمان ابری هم که مینگرم از فراق تو می خواهد گریه کند ... اما نمی بارد و می خواهد که دوری از یار را چون بغضی سنگین در خود نگه دارد ... می گویم آسمان ببار تا من نیز ببارم و سبک شوم ... می گوید برای عاشق دلداده سبک شدن چه معنی دارد؟! می گویم ابر پاک! گریه کن شاید غم را از دل هزار هزار گل نو رسیده بزدایی ... می گوید گلی که غم در وجودش رخنه نکرده باشد که گل نیست ... می گویم آسمان فریاد کن ... بگذار مردمان شهر برق چشمان عاشق تو را ببینند ... می گوید امروز دلم چنان گرفته است که نای فریاد ندارم ... می گویم هوای باران دارم ... می گوید هوای یار دارم ... می گویم هوای باریدن دارم ... می گوید سر آن دارم که بغض دیرین را همچنان بسته نگه دارم ... می گویم شعر وصل بخوان ................. می گوید وصل میسر نیست ... مرا امروز شعر هجر خوش تر است ... می گویم لااقل چند قطره ای چشمان مرا همراهی کن ... می گوید امروز تنها گریه کن ...ستاره ها نهفتند در آسمان ابری ... دلم گرفته نفسم ... هوای گریه دارم ... هوای گریه دارم...

arya2085 13 years ago
هیچ ﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺩﺷﺖ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﺷﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻴﻘﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺳﻴﺪ. ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﺮﺳﯽ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ.

arya2085 13 years ago
ﺯﺍﻍ ﮔﻔﺖ : ﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮﯼﻋﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱﻋﻤﺮﺗﺎﻥ ﮔﺮ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺎﺳﺖﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮔﻨﻪ ﮐﺎﻳﻦ ﺯ ﺷﻤﺎﺳﺖﺯﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﻓﺮﻭﺩﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ؟ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﮐﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﺑﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﭘﻨﺪﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭼﺮﺥ ﺍﺛﻴﺮﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺗﺎﺛﻴﺮﺑﺎﺩﻫﺎ ﮐﺰ ﺯﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻭﺯﻧﺪﺗﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﮔﺰﻧﺪﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺷﻮﻱ ﺑﺎﻻﺗﺮﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﮔﺰﻧﺪﺳﺖ ﻭ ﺿﺮﺭﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﺍﻓﻼﮎﺁﻳﺖ ﻣﺮﮒ ﺷﻮﺩ ﭘﻴﮏ ﻫﻼﮎﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺴﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻳﻢﮐﺰ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺭﺥ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪﺍﻳﻢﺯﺍﻍ ﺭﺍ ﻣﻴﻞ ﮐﻨﺪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻧﺸﻴﺐﻋﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺼﻴﺐﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖﻋﻤﺮ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﻬﻴﻦ ﺩﺭﻣﺎﻧﺴﺖﭼﺎﺭﻩ ﺭﻧﺞ ﺗﻮ ﺯﺍﻥ ﺁﺳﺎﻧﺴﺖﺧﻴﺰ ﻭ ﺯﻳﻦ ﺑﻴﺶ ﺭﻩ ﭼﺮﺥ ﻣﭙﻮﯼﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻓﻼﮎ ﻣﺠﻮﻱﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺎﻳﮕﻬﻲ ﺳﺨﺖ ﻧﮑﻮﺳﺖﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻨﺞ ﺣﻴﺎﻁ ﻭ ﻟﺐ ﺟﻮﺳﺖﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺩﺍﻧﻢﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﺑﺮﺯﻥ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻮ ﺩﺍﻧﻢﺁﺷﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺑﺎﻏﻲ ﺩﺍﺭﻡﻭﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺳﺮﺍﻏﻲ ﺩﺍﺭﻡﺧﻮﺍﻥ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﻟﻮﺍﻧﻲ ﻫﺴﺖﺧﻮﺭﺩﻧﻲﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻫﺴﺖﺁﻧﭽﻪ ﺯﺍﻥ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﺳﺮﺍﮔﻨﺪ ﺯﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺲ ﺑﺎﻍﺑﻮﻱ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺭﻩ ﺩﻭﺭﻣﻌﺪﻥ ﭘﺸّﻪ، ﻣﻘﺎﻡ ﺯﻧﺒﻮﺭﻧﻔﺮﺗﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻼﻱ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥﺳﻮﺯﺵ ﻭ ﮐﻮﺭﻱ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﺯﺍﻍ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻟﻮﺍﻧﺴﺖﻻﻳﻖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺖﻣﻲﮐﻨﻢ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻧﻴﻢﺧﺠﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺣﻀﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﻢﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻨﺪﺗﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﺍﺯ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭘﻨﺪﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻓﻠﮏ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻡ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺮ ﺧﻮﻳﺶﺣﻴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶﺑﺎﺭﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺯ ﺳﻔﺮﺑﻪ ﺭﻫﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﻠﮏ ﻃﺎﻕ ﻇﻔﺮﺳﻴﻨﻪ ﮐﺒﮏ ﻭ ﺗﺬﺭﻭ ﻭ ﺗﻴﻬﻮﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﻃﻌﻤﻪ ﺍﻭﺍﻳﻨﮏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻻﺷﻪ ﻭ ﮔﻨﺪﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺯﺍﻍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﭘﻨﺪ؟ﺑﻮﻱ ﮔﻨﺪﺵ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﺣﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﮔﻴﺞ ﺷﺪ، ﺑﺴﺖ ﺩﻣﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺭﻳﺶﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻭﺝ ﺳﭙﻬﺮﻫﺴﺖ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﻬﺮﻓﺮّ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭ ﻓﺘﺢ ﻭ ﻇﻔﺮﺳﺖﻧﻔﺲ ﺧﺮّﻡ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮﺳﺖﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖﺩﻳﺪ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﺛﺮﻱ ﺯﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﺑﺎﻝ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﮔﻔﺖ : ﮐﺎﻱ ﻳﺎﺭ ﺑﺒﺨﺸﺎﻱ ﻣﺮﺍﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻴﺶ ﺑﻨﺎﺯﺗﻮ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺗﺮﺍ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲﮔﺮ ﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﻓﻠﮑﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﺷﻬﭙﺮ ﺷﺎﻩ ﻫﻮﺍ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺖﺯﺍﻍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﮕﻔﺖﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺷﺪﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻓﻠﮏ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺪﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺡ ﮐﺒﻮﺩﻧﻘﻄﻪﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮﺩﺩﮐﺘﺮ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﺧﺎﻧﻠﺮﯼ

arya2085 13 years ago
ﮔﺸﺖ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻋﻘﺎﺏ ﭼﻮ ﺍﺯﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﺷﺒﺎﺏ ﺩﻳﺪ ﮐﺶ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻲ ﺩﻝ ﺑﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﺭﻩ ﺳﻮﻱ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺍﺭﻭﻳﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ ﺯ ﭘﻲ ﭼﺎﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺳﺒﮏ ﺳﻴﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﻠﻪ ﮐﺎﻫﻨﮓ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻧﺎﮔﻪ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﭘﺮ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻥ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﻴﻢ ﺯﺩﻩ، ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﭘﻲ ﺑﺮﻩ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺩﻭﺍﻥ ﮐﺒﮏ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﺎﺭﻱ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻣﺎﺭ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺁﻫﻮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﮕﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻣﻴﺪ ﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺧﻂ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﮑﺸﻴﺪ ﻟﻴﮏ ﺻﻴﺎﺩ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺻﻴﺪ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﻍ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺮﮒ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﻳﺴﺖ ﺣﻘﻴﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺻﻴﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺯﻭﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺷﺖ ﺯﺍﻏﮑﻲ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﭘﻠﺸﺖ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻃﻔﻼﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺟﺎﻥ ﺯ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺯﺷﻤﺎﺭ ﺷﮑﻢ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺯ ﮔﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺥ ﻭﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻋﻘﺎﺏ ﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺯ ﻣﺎ ﺑﺲ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺸﮑﻠﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﻓﺮﻣﯿﺎﻱ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮﺍﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﺗﻮﺍﻳﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺳﭙﺎﺭﻡ، ﺟﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ ﻧﻨﮕﻢ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺯﺟﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﮐﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﻲ ﺩﮔﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﮐﺎﻳﻦ ﺳﺘﻤﮑﺎﺭ ﻗﻮﻱ ﭘﻨﺠﻪ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﻟﻴﮏ ﻧﺎﮔﻪ ﭼﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﮎ ﺷﻮﺩ ﺯﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺣﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻱ ﮔﺰﻳﺪ ﭘﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺗﺮﮎ ﺟﺎﻱ ﮔﺰﻳﺪ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻋﻘﺎﺏ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﻤﺮ ﺣﺒﺎﺑﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻴﺰ ﭘﺮﺳﺖ ﻟﻴﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻴﺰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺍﺭﭼﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺩﻝ ﺳﻴﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﭙﺮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻮﮐﺖ ﻭ ﺟﺎﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﺍﺯ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ؟ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺎﻣﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻧﺎﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻦ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻱ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ؟ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻳﮑﻲ ﺯﺍﻍ ﺳﻴﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﮑﺎﺭ ﺻﺪ ﺭﻩ ﺍﺯ ﭼﻨﮕﺶ ﮐﺮﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻟﻴﮏ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻡ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺷﺎﺥ ﺷﺪﻱ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮐﺎﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺍﻍ ﭘﻠﻴﺪﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺻﺪ ﮔﻞ ﺗﻮ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ؟ ﺭﺍﺯﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺯﺍﻍ ﮔﻔﺖ : ﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮﯼ ﻋﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱ ﻋﻤﺮﺗﺎﻥ ﮔﺮ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺎﺳ

arya2085 13 years ago
شریعتی درباره امام حسین (ع) "... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..." مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱ "... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..." مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰ ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم . نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌) این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن تا نمیری نمی بخشنت!! ...................................................................... زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد حتی اگر ما نباشیم... ....................................................................... سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا به زانو در آورد. ....................................................................... زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به پاک کن نداشته باشی. ....................................................................... :note: :note: :note: :note: :sun: :sun: :sun: :sun: :heart: :heart: :heart: :heart: :smile: :smile: :smile: :smile: :money: :) :) :) :) :)

arya2085 13 years ago
ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ

arya2085 13 years ago
)ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﯿﻦ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﻤﻊ ﺟﻮﺍﻧﯽ...ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻤﻊ ﺭَﻩ ﻛﺮﺩﻡ،ﻛﻪ ﯾﺎﺑﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺠُﺴﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩِﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩِﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﺑﯿﻨﺪ،ﻫﻤﺮﻫﺎﻥِﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ،ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽّ ﻭ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﮔُﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼّﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ،ﺯﺁﻥﺧﻮﺍﺏِﺧﻮﺵ ﻣﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ،ﺷﻬﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ،ﺍﻻ ﺍﯼ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥِﺩﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﺷﻜﻮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺴﯿﻢ ﺯﻟﻒ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﻮ؟ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ،ﻫﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ،ﺑﻼﯼ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﯼِﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ[ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ]ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦِﺭﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪ،ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ